Το κρεμμύδι

Στάθηκε μονάχη στη μέση της κουζίνας .
Φωνές έφθαναν στ' αυτιά της ,
φωνές και γέλια απ' το βάθος .
 Οι αγάπες της ζωής της ,
 οι καημοί της .
χρόνια τώρα θέλει τόσα να τους πει ,
 μα σαν η ώρα φθάνει ,
πάντα σωπαίνει
 και όλα μέσα της βουνό ,
 Ερωτήσεις , Απορίες ,
Κουβέντες μισές , Παράπονα ....
Κι αυτές οι φωνές τόσο αγαπημένες ,
 τόσο δικές της ,
μέσα στο μυαλό της
κάθε στιγμή
. Ασυναίσθητα
 έπιασε το κρεμμύδι
απ' το μικρό καλάθι ,
κι άρχισε να κόβει
αργά
'" Έτσι ξεπλένεις τα μέσα σου"
 έλεγε πάντα η μάνα της -
τότε δεν καταλάβαινε -
 " και κανείς δε θα μάθει
πως έκλαιγες "
Και καθώς το κρεμμύδι
γινόταν κομμάτια
 μικρά και μεγάλα ,
τα δάκρυα κυλούσαν
 απ' τα μάτια της
 αβίαστα
και δεν έλεγαν να πάψουν ...

 Έκοβε κι έκλαιγε ...
Και κανείς δεν κατάλαβε
 τίποτα ...
 el.S~

Ελευθερία Σιαμπάνη