Η αγάπη μου και η τόσα χρόνια ενασχόληση μου με τις τέχνες γέννησε την ανάγκη να δημιουργήσω αυτό το blog με την φιλοδοξία να μοιραστώ με συνοδοιπόρους μου καλλιτέχνες , ποιητές , συγγραφείς , συνθέτες , μουσικούς , χορευτές , ζωγράφους , φωτογράφους , αρτίστες γλυκούς ξεχωριστούς της ψυχής μας τα πονήματα . ~Φάνυ Φωτεινή Πολέμη~

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Μιά Μικρή Πρωτοχρονιάτικη Ιστορία

Ήταν ένα μικρούλι μαγαζάκι χωμένο σε  κάποια  γωνιά της πόλης μας της Αθήνας, που πουλούσε χίλια δυό καλούδια για ευαίσθητες ψυχούλες. Μικρά ξύλινα ερωτάκια με κορδονάκια για την κρεβατοκάμαρα της αγαπημένης, γαλάζιες Συννεφούλες για την σκέψη της, χρυσά δαχτυλιδάκια, σκουλαρίκια και αλυσιδίτσες για την θεία ένωση σας, και χίλια δυό κεράκια σε όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις για τα διαφορετικά κάθε φορά αισθήματα σου γι αυτήν. ¨Όλα τα παράξενα είχε αυτό το μικρούλι μαγαζάκι. ~Ακόμη κι ένα χρυσό αλυσιδάκι που δακρύζει…. Το είχε μια επίσης   παράξενη γυναίκα η κυρία Πανδώρα με κατάμαυρα μακριά μαλλιά που φταναν μέχρι τους γοφούς της, με μαύρα ταξιδιάρικα μάτια, όμορφη και ακαθορίστου ηλικίας μα πάνω απ όλα ήταν μια  ιέρεια της σιωπής και της γνώσης.
~Μου  άρεσε να περνάω από κει νακούω κλασσική μουσική , να χάνομαι μέσα σαυτόν τον μαγικό κόσμο των μικροπραγμάτων και να ακούω τις ιστορίες τους.
Γιατί ξέχασα να σας πω πως το κάθε ένα μικροπραγματάκι είχε την δική του μοναδική ιστορία.
κυρία Πανδώρα ΄ήταν συνήθως καθισμένη σ εκείνη την τεράστεια μπαμπού πολυθρόνα της, χωμένη στα μωβ κεντητά μαξιλάρια της, με καρφωμένο το βλέμμα της σένα μωβ κερί με ένα χρυσό αλυσιδάκι τυλιγμενο γύρω του.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι του βρίσκει και το κοιτάει έτσι  μα δεν τολμούσα έτσι τελετουργικά που το κοίταζε δεν ήθελα να σπασω την κρυφή μυστική τους συνοχή ίσως και συνενοχήμέχρι που την Πρωτοχρονιά δεν άντεξα και την ρώτησα:
Αυτό μελένια μου , μου λέει, κρύβει την πιο αθεράπευτα μελαγχολική ιστορία απ όλα εδώ γύρω, ακόμη και  από την ιστορία «της αλυσίδας που δακρύζει» επειδή έχασε το λαιμό της αγαπημένης της , μια και τώρα φοράει μαργαριταρένιο κολιέ δώρο του καινούριου της άντρα και τον περσινό χειμώνα μου την πούλησε. Θα στην πω καλή μου την παράξενη ιστορία του μωβ κεριού και της χρυσής αλυσίδας γιατί πρέπει να μάθεις  πως ο Ερωτας είναι η  οδύνη της ηδονής και το αντίστροφο , και πως ο Θάνατος θεραπεύει τους Ερωτευμένους μόνο ή η Τρέλα. Με συγχωρείς μελένια μου μα νομίζω πως την γνώση τη φέρνει κι η εικόνα των πραγμάτων μαζί με την επιλογή των πράξεων τους.
Ας βάλω όμως πρώτα στο γραμμόφωνο την αγαπημένη μου «σονάτα του σεληνόφωτος» και συνεχίζωΕσύ πίνε εν τω μεταξύ το τσάϊ σου»
~ Γιατί πάλι ξέχασα να σας  αναφέρω ότι ταγαπημένο τρατάρισμα της κυρίας Πανδώρας ήταν τσάι το βουνού και σουσαμένια κουλουράκια που φτιαχνε η ίδια. Την καμάρωνα κάθε που σερβίριζε αυτό το τσάι μαυτή την αγέρωχη κορμοστασιά και το μαύρο της φόρεμα . Τα μακριά μαύρα της μαλλιά τα μάζευε σε ένα μικρό σινιόν στο κεφάλι και τα στερέωνε με ένα πολύ παλιό σχεδόν θα λεγε κανείς αρχαίο κόσμημα. Τά φερνε με όλη τη μεγαλοπρέπεια μιάς βαρόνης και τα ακουμπούσε  στο μικρό γιαπωνέζικο χαμηλό τραπεζάκι δίπλα μου. Σκύβω και πίνω απ αυτό το τσάι. Εκείνη είναι σκυμμένη πάνω απ το γραμμόφωνο .
~ Η
σονάτα αρχίζειέρχεται κοντά μου πολύ σοβαρή συγκινημένη θα λεγα και κάθεται στην μπαμπού πολυθρόνα της , παίρνει ένά σουσαμένιο κουλουράκι το φέρνει στο πρόσωπο της , το μυρίζει για λίγο, κι ύστερα το αφήνει στη χαρτοπετσέτα δίπλα της. Κοιτάει το κερί με το αλυσιδάκι κι αρχίζει να μιλάει:
«
Ίσως ερωτευτείς κι εσύ κάποια μέρα Μελένια μου και πρέπει να ξέρειςΠριν τέσσερα χρόνια σαν σήμερα, πρωτοχρονιά ήταν και τότε ,συνέβη κατι παράξενο μέσα σαυτό το «μικρό μαγαζάκι»  που απ την στιγμή που ταανακάλυψα κάθομαι με τις ώρες και κοιτώ και ξανακοιτώ το  μωβ κερί με την χρυσή αλυσιδίτσα. Γύρω στα τέλη του Νοέμβρη του 80 μου έφερε μια φίλη μου αυτό το μωβ κεράκι μέσα σ ένα όμορφο χαρτί περιτυλίγματος, έτσι σαν δωράκι επειδή είχε καιρό να με δει. Το παίρνω λοιπόν και το  ακουμπάω σ εκείνο το πρώτο ράφι δίπλα ακριβώς από τα χρυσά κοσμήματα, που ήταν τοποθετημένη κι η χρυσή αλυσιδίτσα .. Ε λοιπόν αυτά τα δυο μερόνυχτα στο τέλος του Νοέμβρη ήταν αρκετά για την  χρυσή αλυσιδίτσα να ερωτευτεί το μώβ κεράκι και να δέσει για πάντα τη ζωή της μαζί του.. ~Εγώ τότε δεν καταλάβαινα και δεν έδωσα σημασία σε μερικά γεγονότα παράξενα που συνέβαιναν. Ενώ την προηγούμενη μέρα είχα βάλει την χρυσή αλυσιδίτσα στη θέση της κανονικά , την επόμενη την έβρισκα πεταμένη δίπλα στο μώβ κεράκιτην ξανάβαζα στη θέση της την άλλη μέρα πάλι τα ίδια . Μέχρι που άρχισα να κοιτάω περίεργα , να προσέχω τους πελάτες μου, γιατί μέχρι τότε πίστευα πως ανθρώπινο χέρι έκανε την δουλειά. Μια άλλη φορά βρήκα καμένο λίγο το φυτίλι στο μωβ κεράκι ενώ ήμουν σίγουρη πως ήταν αχρησιμοποίητο και μια άλλη βρήκα μια σταγονίτσα αίμα στο κούμπωμα της χρυσής αλυσιδίτσας. Μα δεν μπορούσα να δώσω καμιά λογική  εξήγησηαχλες και στον έρωτα χωράει λογικήΤότε όμως δεν ήξερα. Η εξήγηση  ήρθε εκείνο το πρωί της Πρωτοχρονιάς . Παρ΄όλο που εκείνη τν μέρα το χα κλειστό το «μικρό μαγαζάκι» κατά τις  1  το μεσημέρι θέλησα  να κάνω μια βόλτα λες και κάτι έψαχνα να βρώ εδώ χωρίς όμως να ξέρω τι. Είχα ξενυχτίσει το  προηγούμενο βράδυ σε ένα φιλικό σπίτι κι ένοιωθα λίγο χαλασμένο το στομάχι μου , γι αυτό μόλις μπήκα εδώ πήγα γραμμή στα κουλουράκια μου και στο τσάϊ . Πέφτει το μάτι μου στη θήκη με τα κοσμήματα και τη χρυσή αλυσιδίτσα  …πουθενάκοιτάζω γύρω γύρωτίποτετρελάθηκα νόμιζα προς στιγμή πως μου το κλεψαν μεχρι που κάνω το βλέμμα μου δεξιά και τι βλέπω? Την χρυσή αλυσιδίτσα τυλιγμένη τρυφερά στο λαιμό του μωβ κεριούΘα ήταν φαντάζομαι η μεγαλύτερη διαδρομή που χε διανύσει  ποτέΣτο πάνω ράφι ήταν κρεμασμένο το «Μικρό Ξύλινο Ερωτάκι με τα ρόζ κορδονάκια για την κρεβατοκάμαρα της Αγαπημένης» που ήμουν σίγουρη πως την προηγούμενη το είχα βάλει στον απέναντι τοίχο δίπλα ακριβώς απ « Το ναυτάκι που χορεύει» με τα μπλε κορδονάκιαΓια να συνέλθω απ την σύγχυση και να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου σκύβω να πιάσω  την κούπα με το τσάι μου κάνω έτσι και τι βλέπω? Κάτω ήταν πεταμένο ένα γαλάζιο χαρτάκι που κάτι έγραφε..διαβάζωμα ναινα  εδώ το χω φυλαγμένο σ αυτό το συρτάρι» 
~
Παίρνει μια βαθειά ανάσα , ανασκαλεύει το συρτάρι και βγάζει ένα πράγματι γαλάζιο χαρτάκι. Κι η Κυρία Πανδώρα διαβάζει μεγαλόφωνα με ένα ράγισμα στην τόσο χαρακτηριστική φωνή της μάλλον από συγκίνηση.
«
Αγαπημένη μας φίλη , καλή σου χρονιά!!!  Εσύ που ήσουν η αιτία αυτής της θείας γνωριμίας μας σε ευχαριστούμε για την κατανόηση που έδειξες όλο αυτό τον καιρό, και για τις δήθεν δικαιολογίες που έδινες στους πελάτες που ήθελαν να μας αγοράσουν για να μην πουλήσεις τον έναν απ τους δυο μας και μας χωρίσεις. Εσύ δεν το είχες συνειδητοποιήσει αλλά έτσι είναιΧωρίς να ξέρεις έγινες ο φύλακας άγγελος του έρωτα μας. Το ένστικτό σου είναι δυνατό και τρυφερή η καρδιά σου!!! Ξέρεις να καταλαβαίνεις την αγάπη και να την προστατεύεις . Έτσι βοήθησες και εμας.
Εγώ η Χρυσή Αλυσιδίτσα κι ο καλός μου το Μωβ Κεράκι σου ευχόμαστε ό, τι καλυτερο για σένα και το «Μικρό Μαγαζάκι» που μας φιλοξενήσατε  Φίλη μας θέλουμε όμως να μάθεις και κάτι ακόμη. Εσύ που τόσες και τόσες παράξενες ιστορίες έχεις ακούσει από όλους τους  άλλους φίλους μας εδώ ξέρουμε πως θα το νιώσεις θα το καταλάβεις κι αυτό. Χτες τα μεσάνυχτα που αγκάλιασα το αγαπημένο μου Μωβ Κεράκι ήξερα πως δεν πρόκειται να χωρίσουμε ποτέ εκτόςεκτός κι αν κάποιος , ένα χέρι ανθρώπινο ανάψει το φυτιλάκι του καλού μου. Τότε αυτό θα καεί κι εγώ θα λιώσω . Μα αν λιώσει η αγάπη μου εγώ θα γίνω Χρυσό Δάκρυ. Για αυτό όσο είμαστε εδώ δεν φοβόμαστε .
Η
αιτία είσαι εσύ που ξέρουμε πως ποτέ δεν θα χρειαζόσουν την φλόγα του καλού μου. Γιατί έχεις μέσα σου δυνατότερη  φλόγα την καρδιά σου .
Μα
αν  ποτέ θέλεις να φύγουμε από δω, χάρισε μας μην μας πουλήσεις.
Είμαστε σίγουροι πως τα δώρα σου πάνε σε χέρια γλυκά, τρυφερά κι ευαίσθητα σαν εσένα καλή μαςΜην μας πουλήσεις!!!                  
Καλή σου χρονιά με αγάπη κι εκτίμηση                  
η
Χρυσή Αλυσιδίτσα
……και το Μωβ Κεράκι

Καταλαβαίνεις λοιπόν τώρα Μελένια μου γιατί   έπρεπε να στην πω αυτή την μικρή παράξενη ιστοριούλαΚαταλαβαίνεις γιατί στέκομαι ακίνητη με τις ώρες και τα κοιτάωΕίναι ό, τι πιο τρυφερό και δυνατό και πιστό έχω γνωρίσει μέσα στη μετριότητα  την εφήμερη που συναντώ καθημερινά γύρω μου. Μα επειδή εγώ πλέον μεγάλωσα αρκετά και έμαθα πια , θέλω το δώρο αυτό να έρθει στα δικά σου χέρια καλή μου»   Κάνει μια παύση γιομάτη από όμορφες λέξεις σιωπής πιάνει στα δάχτυλα της με τα μεγάλα δαχτυλίδια και το κόκκινο ρουμπίνι της στο δείκτη  το Μωβ Κεράκι με την Χρυσή Αλυσιδίτσα και μου τα δίνει. Την κοίταξα και δεν έβρισκα τίποτε  τοσο σημαντικό να πω με λέξεις που να ταιριάζουν στην στιγμή και απλά της χαμογέλασα σκύβω και φιλώ το χέρι της εκείνο με το κόκκινο ρουμπίνι στον δείκτη και βγαίνω σαν να περπάταγα δυο πιθαμές πάνω απ  το έδαφος και βγήκα από το  «μικρό μαγαζάκι» Πριν περάσω απέναντι τον δρόμο γυρνώ και διαβάζω την μικρή επιγραφή με βυζαντινά γράμματα στερεωμένη στην  πόρτα που έγραφε:
«
τω όντι  τα Χερουβείμ συμπίπτουν με τους Ερωτιδείς»
Η Κυρία Πανδώρα μου χαμογέλασε μέσα από το τζάμι της βιτρίνας κι έγνεψε καταφατικά το κεφάλι της. Έφυγα με το μικρό μου δωράκι σφιχτά στην αγκαλιά κι ένιωθα λίγο θλιμμένη γιατί ήταν κρύο πρωί Πρωτοχρονιάς κι εγώ δεν είχα κανένα για να χαρίσω αυτόν τον μικρό θησαυρό.  ΚΙ από τότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι κάτι τέτοιες μέρες να διηγιέμαι αυτην την μικρή παράξενη Πρωτοχρονιάτικη  ιστορία  μέχρι να βρω τα επόμενα τρυφερά αγαπημένα χέρια να τους εμπιστευτώ την αγάπη του Μωβ Κεριου και της Χρυσης Αλυσιδίτσας τυλιγμένη στο λαιμό του. Λες να τα βρήκα???

 Εύχομαι να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερακαλή χαρούμενη αγαπησιάρα χρονιά!!!
Φάνυ
Πολέμη   
( ανασκαλεύοντας παλιές σημειώσεις μου το κείμενο αυτο το βρήκα προχτές το είχα  γράψει όταν ήμουν στα νιάτα μου   την πρωτοχρονιά του 1985 μιά  μικρή τότε  ρομαντική ψυχή..)


Απ την εκπομπή fanOrama διαβάζω το διήγημα :
https://youtu.be/Ov1u5MgwugU?t=3m29s