"Η Ανία του να Υπάρχεις και η Οδύνη του να Ζεις"

 

Η ύπαρξη, στη θεμελιώδη της ουσία, συχνά φαντάζει ως ένα παράδοξο. Από τη μία πλευρά, η συνείδηση μας προσφέρει την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε, να εξερευνούμε και να δημιουργούμε. Από την άλλη, αυτή η ίδια συνείδηση μας εκθέτει σε μια βαθύτερη υπαρξιακή αίσθηση ανίας και οδύνης .

Η ανία του να υπάρχεις γεννιέται όταν η ζωή μοιάζει να στερείται νοήματος. Είναι εκείνες οι στιγμές που το καθημερινό επαναλαμβανόμενο μοτίβο μάς βαραίνει, και η ρουτίνα μετατρέπεται σε έναν ατέρμονο κύκλο. Η ύπαρξη γίνεται ένα κενό κέλυφος, μια επιβίωση που στερείται βάθους και ουσίας. Όταν οι στόχοι εκπληρώνονται ή αποτυγχάνουν, και δεν μένει τίποτα που να διεγείρει τη φαντασία ή να προκαλεί την ψυχή, η ανία κυριεύει το πνεύμα.

Από την άλλη, η οδύνη του να ζεις έγκειται στις συναισθηματικές και φυσικές προκλήσεις που συνοδεύουν την ανθρώπινη εμπειρία. Ο πόνος της απώλειας, ο φόβος του θανάτου, οι απογοητεύσεις της ζωής, όλα αυτά αποτελούν αναπόφευκτα συστατικά της ύπαρξης. Ζούμε διαρκώς υπό τη σκιά της φθαρτότητας και της θνητότητας. Η συνείδηση του πεπερασμένου μας χρόνου μπορεί να προκαλεί τρόμο, ενώ ταυτόχρονα η αναζήτηση νοήματος μπορεί να οδηγεί σε συγκρούσεις, μοναξιά και απόγνωση.

Ωστόσο, ίσως η ίδια η σύγκρουση ανάμεσα στην ανία και την οδύνη να είναι που καθιστά την ύπαρξη τόσο βαθιά ανθρώπινη. Στην προσπάθεια να υπερβούμε την ανία, δημιουργούμε. Μέσα από την οδύνη, ωριμάζουμε και αποκτούμε βάθος. Οι στιγμές ευτυχίας και γαλήνης μπορεί να είναι σύντομες, αλλά είναι και αυτές που δίνουν αξία στην προσπάθεια να ζούμε με πληρότητα.

Ίσως, τελικά, η πρόκληση να μην είναι να αποφύγουμε την ανία ή την οδύνη, αλλά να αποδεχθούμε και τις δύο ως κομμάτια της ζωής, χρησιμοποιώντας τες για να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας. Όπως είπε και ο Καμύ, η ευτυχία δεν έρχεται από το να κατακτήσουμε το αδύνατο αλλά από την ίδια την πάλη μας ενάντια στο παράλογο. Στην πάλη αυτή, η ανθρώπινη ψυχή βρίσκει την πραγματική της ουσία."

 

Φάνυ Πολέμη