ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Είδα κάτι κορίτσια του Φθινοπώρου

φορούσαν ελαφριά ρούχα

και προσκαλούσανε το χιόνι να πέσει στα μαλλιά τους.

Δεν ήταν θλιμμένα τα κορίτσια

δεν ήταν χαρούμενα τα κορίτσια

Τραγουδούσανε και όταν τις λέξεις τις κατάλληλες δεν έβρισκαν

ακουγόταν σαν μελωδία ένα γκλιν δοξαστικό.

Είδα κάτι κορίτσια του Φθινοπώρου

που ήταν όλες οι εποχές επάνω τους

μα δε νοιαζόντουσαν τι δείχνουν.

Ήταν λευκές μα περίμεναν να χιονίσει.

Στους καρπούς τα ρολόγια δεν είχαν δείχτες

σταματούσαν όταν οι άλλοι περπάταγαν.

Είδα κάτι κορίτσια του Φθινοπώρου

που τους φώναζαν είσαστε μάγισσες

και τους πετούσαν λήθη

και εκείνα δεν έκαναν τίποτα για να κλείσει

καμία πληγή.

Συνέχιζαν παραμύθια να φτιάχνουν

ονείρατα μαγικά για να μοιράζουν

μέχρι να πέσει ο χιονιάς για να μη φαίνονται

σε μάτια ομοιόμορφα.

Ντίνα Γεωργαντοπούλου

Το κρεμμύδι

Στάθηκε μονάχη στη μέση της κουζίνας .
Φωνές έφθαναν στ' αυτιά της ,
φωνές και γέλια απ' το βάθος .
 Οι αγάπες της ζωής της ,
 οι καημοί της .
χρόνια τώρα θέλει τόσα να τους πει ,
 μα σαν η ώρα φθάνει ,
πάντα σωπαίνει
 και όλα μέσα της βουνό ,
 Ερωτήσεις , Απορίες ,
Κουβέντες μισές , Παράπονα ....
Κι αυτές οι φωνές τόσο αγαπημένες ,
 τόσο δικές της ,
μέσα στο μυαλό της
κάθε στιγμή
. Ασυναίσθητα
 έπιασε το κρεμμύδι
απ' το μικρό καλάθι ,
κι άρχισε να κόβει
αργά
'" Έτσι ξεπλένεις τα μέσα σου"
 έλεγε πάντα η μάνα της -
τότε δεν καταλάβαινε -
 " και κανείς δε θα μάθει
πως έκλαιγες "
Και καθώς το κρεμμύδι
γινόταν κομμάτια
 μικρά και μεγάλα ,
τα δάκρυα κυλούσαν
 απ' τα μάτια της
 αβίαστα
και δεν έλεγαν να πάψουν ...

 Έκοβε κι έκλαιγε ...
Και κανείς δεν κατάλαβε
 τίποτα ...
 el.S~

Ελευθερία Σιαμπάνη

Το τραγούδι της γυναίκας

Και στις πιο μικρές γωνιές
του σώματος
το ελάχιστο αίμα
ανεβάζει κυκλάμινα ,
να ευωδιάζουν του δέρματος 
οι πνοές

και οι αναπνοές
μυστικό αλφαβητάρι
να χαράζουν στις χορδές ,
τραγούδια ψυχής να μελωδούν
χωρίς μουσικές και παράτες ,

μόνον τραγουδιστές σφυρίγματα
να μέλπουν τον αγέρα...

Και το περπάτημα ΄λαφρύ
ανήμπορες οι λέξεις
και η καρδιά δεν λησμονεί
μ΄ αγάπη να συντρέξει ,

το Πλάσμα αυτό το αιθερικό
που λέγεται Γυναίκα...

Νίκος Δημογκότσης .