Η αγάπη μου και η τόσα χρόνια ενασχόληση μου με τις τέχνες γέννησε την ανάγκη να δημιουργήσω αυτό το blog με την φιλοδοξία να μοιραστώ με συνοδοιπόρους μου καλλιτέχνες , ποιητές , συγγραφείς , συνθέτες , μουσικούς , χορευτές , ζωγράφους , φωτογράφους , αρτίστες γλυκούς ξεχωριστούς της ψυχής μας τα πονήματα . ~Φάνυ Φωτεινή Πολέμη~

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Περισπωμένη της απουσίας σου- Fading Soul feat Fany Polemi (live)



"περισπωμένη της απουσίας σου" project (performance)
deep house poetry
Ποίηση ερμηνεία Φάνυ Πολέμη (Fany Polemi)
μουσική Fading Soul
Ποίηση , μέσα από τους σύγχρονους ήχους της ηλεκτρονικής μουσικής -deep house poetry.
H ποίηση και η ελληνική γλώσσα συναντά τους ρυθμούς της - σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής.
Ο λόγος, ο ρυθμός του, η δόνηση των φωνηέντων και των συμφώνων η παρέμβαση μεσα από φιλτρα και ηλεκτρονικές επεξεργασίες σε ένα αποτέλεσμα μουσικής και ήχων με το πάντρεμα των συναισθημάτων .
Μουσική σύγχρονη , o κραδασμός του λόγου, γίνεται απόηχος από ρυθμούς της πόλης , έρωτες , προδοσία, μετανάστες, στέρηση , αισθήματα που ριγούν και χορεύουν, τα "ρίχνουν", λιθοβολούνται , πυροβολεί ο Λόγος, και συμπορεύεται και αναδιπλώνεται μες στους ήχους και τα φίλτρα της ηλεκτρονικής μουσικής...

η παράσταση  παρουσιάστηκε πρώτη φορά  23/10/13 στον χώρο πολιτισμού ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ στα πλαίσια του φεστιβάλ ΑΕΙΔΈ - η μουσικότητα του λόγου στα ελληνικά κείμενα...απ όπου και το video.

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Η ανησυχία


Diggie Vitt

Αυτή η φλέβα

δε είναι νυσταγμένη,

κι όλο χτυπά,

πίσω από το κούτελο

το ιδρωμένο,

και πίσω από τα μάτια

που τρεμοπαίζουν,

δουλεύει φρενιασμένη

σα τριζόνι που ξυπνά.



Αυτό το βράδυ,

το μαύρο νυχτοπούλι

πάνω στο σπίτι,

μονίμως φέρνει κύκλους

σα να 'ναι βαλτό,

και κρώζει στο αυτί μου

για κάποιο κακό,

που από ώρα σε ώρα

κι από λεπτό σε λεπτό,

σα παλιά ενοχή

που ζει σε 'να κουκούλι,

θα σκάσει μύτη,

και θα μου φανερωθεί,

σαν παλιά σκόνη

που 'κρυψα με προσοχή,

πίσω στη γωνιά,

και κάτω απ' το χαλί,

κι από μέρα σε μέρα

σα θα ξεστρώσει

θα βγει νύχτα-σαν αυτή-

να με προδώσει,

νύχτα με τρεις καφέδες,

με δυο πακέτα

τσιγάρα απ' τα 'φιλτρα,

και 'να τσίμπημα,

ίδιο μπουνιά στην καρδιά

και κλωτσιά στο στομάχι.



Αυτά τα νεύρα

μοιάζουν με ελατήρια

που κάποιος πιέζει,

στους πόλους μπαταρίας,

και σα το κλαδί,

που ξύνει τα κάγκελα,

μια μέρα πρέπει

να κοπούν από τη ρίζα,

γιατί πολύ φοβάμαι,


πως μια νύχτα θα σπάσουν.

 Ευριπίδης Δρατσέλος



Η απαγγελία του ποιήματος εδώ :

https://soundcloud.com/fany-polemi/m7tralntrslp

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ





Μια αυτοσχέδια βακτηρία χτυπούσε ρυθμικά, μαρμάρινα βήματα μετρώντας.

Ταπ..Ταπ..ταπταπ.... Ταπ...Ταπ...ταπταπ....

Μισοκρυμμένος πίσω απ' το τοίχο ο "νεαρός" υποστηριζόμενος, με κάλεσε να τον βοηθήσω στο τελευταίο σκαλοπάτι..

" Σίμωσε κοπελιά μου, γιάντα δε με καλοβοηθά η κατσούνα "

Πλησίασα, το σαν σε προσκυνητάρι γαζωμένο από τη ζωή πρόσωπο, με ρυτίδες ωραία κεντίδια και δύο μάτια λίμνες γαλάζιες άπατες!

Στάθηκε μπροστά μου και όλο απορία με ρώτησε;: " ' ντα θες απατή σου,  στο σπίτι με τα ΄ρφανά "

Πρώτη φορά συναντούσα τον εκφραστικό γέροντα, στον Οίκο Ευγηρίας, που ήταν εγκαταστημένη η μητέρα μου, τους τελευταίους μήνες.

" Ήρθα να δω τη μητέρα μου" του εξηγούσα, καθώς τον συνόδευε προς το θάλαμο, που υπέδειξε με τη " κατσούνα"...

"Πως σας λένε" ρώτησα, τη ζωντανή αγιογραφία που συνόδευα.

" Ηρακλή" απάντησε χωρίς περιστροφές " και πάω εδά να σκοτώσω την Υδρα "

Το νησί; Τον ρώτησα κρυφογελώντας...

" Τη Λερναία μαθές!

Να!  Θα στέκω μπροστά στο καρφίχτη ( καθρέφτη) και θα τσι μιλιώ, θα τσι μιλιώ όσο να τηνε καταφέρω! "

Και πως θα την καταφέρετε να πεθάνει μόνο με την κουβέντα;

Αρπάχτηκα για να του λύσω τη γλώσσα.

" Όφου κοπελιά μου κι είσαι μικιό.  Ανε τσι ξιστορίσω τσι πόνους και τσι καημούς μου,θα ποθάνει...

Κατέεις εδά, κοτζάμ Ηρακλή απατή μου και εκαταφέρανέ με...

Μόνο απατή σου, γλάκα(τρέξε) μακρυά, μη σαν ανιστορώ τζη, ξυπνήσουνε οι δαιμονοι και μακελέψουσι σε..... Σάλευγε κοπελιά μου και τσι κρατώ με το ζόρε..."

Με έσπρωξε μαλακά με την κατσούνα και μπήκε στο θάλαμο, κλείνοντας την πόρτα με θόρυβο σαν να σφράγιζε την πύλη του Άδη.

Λίγο αργότερα στο δωμάτιο της μάνας μου, εξιστορώντας της το συναπάντημά μου με τον αξιαγάπητο γέροντα, μου έδωσε την πιο πικρή κι αληθινή απάντηση..

" Μα κοπελιά μου, εδώ που με φέρατε, τι θαρρείς πως είναι;  Ορφανοτροφείο ανηλίκων γερόντων! " είναι.  Είπε και χαμήλωσε το κεφάλι.

Το επόμενο πρωί με βρήκε ξάγρυπνη σε υγρό μάξιλάρι.

Όλη νύχτα μιλούσα με τσι δαιμόνους του μπάρμπα Ηρακλή.

Μα σάμπως το ξημέρωμα, καθώς ανασήκωσε το φως της σκοτεινιάς  τον πέπλο,  σε κάποιον ν' αναγνώρισα έναν μέγαλο φόβο μου...Κι άλλος, μύριζε νυχτερινό μου εφιάλτη!

Ξαμόλησε ο γέροντας, τους δαίμονες του στο κατόπι μου...

Η ψυχή του κόσμου ( Αnima munti) γεννά τους εφιάλτες μας, στ' απόσκια των ονείρων,  στου ασυνείδητου τη χώρα...

Πρώτη φορά δεν κράτησα υπόσχεση.

Όσο κι αν το προσπάθησα εκείνο το βράδυ, δεν τηνε σκότωσα την " Υδρα!"

Ελευθερία Παραγιουδάκη . (Λυκαία Ιεροφίλη)