Ματριμονιάλε
Το κρεβάτι της ήτανε πάντοτε διπλό: της το είχε αγορασμένο ένας της, πρώτου βαθμού συγγένειας, συγγενής - σαν κατευόδιο, την εποχή που
αποσχίσθηκε από τους κόλπους μιας σπασμένης οικογένειας, και άρχισε να σχεδιάζει τα οχτάρια της στο μεθυσμένο ακρογιάλι επερχόμενης ζωής.
Ήταν ένα κρεβάτι παλαιάς τεχνοτροπίας: με ψιλή ράχη και πόδια (έτσι είχε την τάση να το σκέφτεται, σαν κάποιο είδος ζώου στοργικού ως προς τον ύπνο της). Το κεφαλάρι – από εκεί είχε κρεμάσει χαϊμαλιά, μιαν Παναγίτσα πιθανώς, κάτι τριαντάφυλλα, τάματα, ακόμα κι ένα καλαπόδι που το σχήμα του έμοιαζε με γλυπτό μοντέρνας τέχνης. Πολύ παλιότερα, όταν θα ζούσε σε ιδιαίτερες στενότητες του χώρου, στο κάτω του κιγκλίδωμα θα στοιβαζότανε το άθροισμα των περιεχομένων μιαςντουλάπας – όχι πως είχε υπερπλεόνασμα από ρούχα, αλλά θα ήταν τα ντουλάπια της λειψά. Όλα λειψά, ενδεχομένως: η τροφή, ή η αγάπη, τα λεφτά του ενοικίου – το φως, η ζεστασιά θερμοκρασίας, οι ανέσεις (έπλενε τα σεντόνια της στο χέρι). Αλλά το μέγεθος του κρεβατιού θα αναπλήρωνε όλα τα υπόλοιπα ελλείμματα κι ελλείψεις.
Ήταν το είδος κρεβατιού που θα ωθούσε υπάρξεις (σθεναρές κάπως λιγότερο) να πάνε να συνάψουν σχέσεις δύσκολες, που θα μπορούσανε να τους εξασφαλίσουν ένα κρεβάτι ματριμονιάλε, για συζύγους.
Όχι όμως εκείνην: γιατί εκείνη θα παρέμενε πάντοτε οπαδός της εσωτερικής ερωτικής ελευθερίας της. Ήταν το είδος κρεβατιού που θα μπορούσε άνετα επάνω του να φιλοξενηθεί η Ωραία Κοιμωμένη με το Αρκούδι της (καφέ, ή άλλοτε και γκρίζο, ή γαλάζιο). Το είδος κρεβατιού που θα το έβλεπαν οι διάφοροι περίοικοι να υπερίπταται σε ουρανούς απογευματινούς, που θα το άκουγαν να τρίζει ευτυχισμένο: άλλοτε, θα το είχανε δει να ακολουθεί την ιδιοκτήτρια λυμένο, και φορτωμένο στα παλιά εκείνα τρίκυκλα που κανονίζανε τις πιο φτηνές μετακομίσεις, των φτωχών. Ήταν το είδος κρεβατιού που κάποτε το βρίσκανε σε βίλες, και σε παλιά ξενοδοχεία, ή στα δωμάτια των υπηρετριών. Που ήταν πάντα σκεπασμένο με πανιά λευκά, για να γλυτώνει από το γλυκό το φίλημα της σκόνης. Κρεβάτια που θα πέθαιναν λεχώνες σε σπίτια αρχοντικά.
Και που ο σύζυγος αυτών θα τις θυμόταν ωσάν να ήτανε αγίες ισομάρτυρες (Κασσιανή,Μαγδαληνή, Κυρία Κασσάνδρα).
Αυτά σκεφτόταν η Κασσάνδρα Μωραϊτίδου, ετών ογδόντα και εφτά: απόγευμα κάποιας ημέρας ανοιξιάτικης σχεδόν, στον οίκο ευγηρίας Ο Φιλόστοργος Ιησούς, στην ενορία Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε. Και τα κρεβάτια του Φιλόστοργου Ιησού ήταν μονά –μα το δικό της ήταν πάντοτε στη σκέψη της εκείνο το ανύπαρκτο, παλιό ματριμονιάλε.
Ολβία Παπαηλίου, 2017αποσχίσθηκε από τους κόλπους μιας σπασμένης οικογένειας, και άρχισε να σχεδιάζει τα οχτάρια της στο μεθυσμένο ακρογιάλι επερχόμενης ζωής.
Ήταν ένα κρεβάτι παλαιάς τεχνοτροπίας: με ψιλή ράχη και πόδια (έτσι είχε την τάση να το σκέφτεται, σαν κάποιο είδος ζώου στοργικού ως προς τον ύπνο της). Το κεφαλάρι – από εκεί είχε κρεμάσει χαϊμαλιά, μιαν Παναγίτσα πιθανώς, κάτι τριαντάφυλλα, τάματα, ακόμα κι ένα καλαπόδι που το σχήμα του έμοιαζε με γλυπτό μοντέρνας τέχνης. Πολύ παλιότερα, όταν θα ζούσε σε ιδιαίτερες στενότητες του χώρου, στο κάτω του κιγκλίδωμα θα στοιβαζότανε το άθροισμα των περιεχομένων μιαςντουλάπας – όχι πως είχε υπερπλεόνασμα από ρούχα, αλλά θα ήταν τα ντουλάπια της λειψά. Όλα λειψά, ενδεχομένως: η τροφή, ή η αγάπη, τα λεφτά του ενοικίου – το φως, η ζεστασιά θερμοκρασίας, οι ανέσεις (έπλενε τα σεντόνια της στο χέρι). Αλλά το μέγεθος του κρεβατιού θα αναπλήρωνε όλα τα υπόλοιπα ελλείμματα κι ελλείψεις.
Ήταν το είδος κρεβατιού που θα ωθούσε υπάρξεις (σθεναρές κάπως λιγότερο) να πάνε να συνάψουν σχέσεις δύσκολες, που θα μπορούσανε να τους εξασφαλίσουν ένα κρεβάτι ματριμονιάλε, για συζύγους.
Όχι όμως εκείνην: γιατί εκείνη θα παρέμενε πάντοτε οπαδός της εσωτερικής ερωτικής ελευθερίας της. Ήταν το είδος κρεβατιού που θα μπορούσε άνετα επάνω του να φιλοξενηθεί η Ωραία Κοιμωμένη με το Αρκούδι της (καφέ, ή άλλοτε και γκρίζο, ή γαλάζιο). Το είδος κρεβατιού που θα το έβλεπαν οι διάφοροι περίοικοι να υπερίπταται σε ουρανούς απογευματινούς, που θα το άκουγαν να τρίζει ευτυχισμένο: άλλοτε, θα το είχανε δει να ακολουθεί την ιδιοκτήτρια λυμένο, και φορτωμένο στα παλιά εκείνα τρίκυκλα που κανονίζανε τις πιο φτηνές μετακομίσεις, των φτωχών. Ήταν το είδος κρεβατιού που κάποτε το βρίσκανε σε βίλες, και σε παλιά ξενοδοχεία, ή στα δωμάτια των υπηρετριών. Που ήταν πάντα σκεπασμένο με πανιά λευκά, για να γλυτώνει από το γλυκό το φίλημα της σκόνης. Κρεβάτια που θα πέθαιναν λεχώνες σε σπίτια αρχοντικά.
Και που ο σύζυγος αυτών θα τις θυμόταν ωσάν να ήτανε αγίες ισομάρτυρες (Κασσιανή,Μαγδαληνή, Κυρία Κασσάνδρα).
Αυτά σκεφτόταν η Κασσάνδρα Μωραϊτίδου, ετών ογδόντα και εφτά: απόγευμα κάποιας ημέρας ανοιξιάτικης σχεδόν, στον οίκο ευγηρίας Ο Φιλόστοργος Ιησούς, στην ενορία Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε. Και τα κρεβάτια του Φιλόστοργου Ιησού ήταν μονά –μα το δικό της ήταν πάντοτε στη σκέψη της εκείνο το ανύπαρκτο, παλιό ματριμονιάλε.
 | ||||
| Ολβία Παπαηλίου |
Η Ολβία Παπαηλίου
γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε Συμβουλευτική και Αναλυτική Εικαστική
Ψυχοθεραπεία στα πανεπιστήμια του Σέφηλντ και του Ληντς, και ειδικεύθηκε στην
έρευνα της Εικαστικής Ψυχοθεραπείας. Ζει και εργάζεται στο Γιόρκσηρ. Έχει
εκδόσει μια ποιητική συλλογή (Μόνιμο Ύδωρ - Ζωντανό Νερό, εκδόσεις Οδός Πανός,
2013) και τρία μυθιστορήματα (Κατόπιν σύστασης γιατρού, εκδόσεις Θράκα, 2016/
Μοναχικός είναι ο πλανήτης των ερώτων, εκδόσεις Θράκα, 2017/ Η Αναλυόμενη,
εκδόσεις Εύμαρος, 2018). Δημιουργεί δρώμενα και εικαστικές παρεμβάσεις τις
οποίες αναστοχάζεται σαν μέρος της διαρκούς της έρευνας μεταξύ δημιουργικότητας
και θεραπευτικής διαδικασίας (σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο). Μέρος αυτής
της έρευνας και των διαδραστικών της διαδικασιών παρουσιάζεται στο ιστολόγιό
της https://olviapapailiou.wordpress.com/ (at the corner of Grace and Rapture way, αλχημεία και έκ-σταση). Την ενδιαφέρει η Αλχημεία και η Δυναμική
Ονειροπόληση όπως βιώνεται μέσα από την εμπειρία της διαρκούς τεχνοδημιουργίας.
