Ο Ποιητής του καλού καφέ

Ξεκίνησα να γράφω από μικρή έφηβος σχεδόν , ένας τρόπος , να κρύβω μεσα σε λευκές σελίδες τα μυστικά μου

με αποκρυπτογραφημένες , λέξεις , έννοιες .

Πάνε σχεδόν 35 και παραπάνω ίσως  χρόνια που γεμίζω σελίδες λευκές με μελάνι , δίνοντας πνοή στις σκέψεις μου , στα θέλω μου , στους έρωτες μου , στα όνειρα μου , έτσι που γίνανε μικρές ιστοριούλες , ποιήματα , στίχοι , κείμενα , λέξεις σε μιας δικής μου συρραφής στοίχιση κι όλα αυτά έτσι για ένα γούστο, ορμώμενη από έναν δεσμό πάθους που είχα με την γραφή γενικότερα...

Ίσως να φταίνε κι οι δάσκαλοι στο δημοτικό που σαν φώναζαν πρώτη μέρα κατάλογο με παρουσίες και να δουν ποιο παιδί είναι το κάθε επώνυμο ,σαν έφτανε στο Π και έλεγαν Πολέμη με το "παρούσα" που έλεγα εγώ η επόμενη ατάκα τους ηταν : τον Ιωάννη Πολέμη τι τον εχεις? Στην αρχή δεν ήξερα ...μετά έμαθα πως ο Ιωάννης Πολέμης ηταν ένας Ποιητής...γουαου!!!!

Θεώρησα λοιπόν πως καλό ήταν να συνεχίσω την παράδοση ως όνομα και πως μάλλον θα έπρεπε κατι να κάνω για αυτό ... μεγάλη η κληρονομιά ενός τέτοιου ονόματος ...χμμμμ

Λατρεύω το χιούμορ με εχει σώσει πολλές φορές στην ζωή μου απ την κατάθλιψη , έτσι και μικρή απαντούσα στον δάσκαλο

« Θείο τον εχω τον Ιωάννη Πολέμη»

...και δεν έλεγα ψέματα γιατί όντως τον θειο μου Γιάννη τον έλεγαν ασχέτως αν ειχε το καφενείο πάνω απ τον Λουμίδη στην Πανεπιστημίου και δεν ήταν ποιητής αλλά ένας τσαχπίνης θείος με πολύ πλάκα , που με φώναζε σαν με πήγαινε η μαμά μου βόλτα απ την Ομόνοια να φάμε λουκουμάδες στον Κρίνο ή στο Σινεάκ ταινίες με τον Χοντρό Λιγνό και τον Σαρλό , μετα άντε και για μια επίσκεψη στον θείο Γιάννη να με κεράσει βανίλια υποβρύχιο ... « καλώς την Φωτεινή και την Σκοτεινή» ... έτσι με φώναζε ...« έλα , έλα να δεις πως βγαίνει ο σωστός ελληνικός καφές .. ένα φούσκωμα στην άρχή στο μπρίκι δες το δες. , χύνεις καϊμάκι και μετά ξανά μια βράση και σερβίρεις αργά να πέσει μαλακά στο φλιτζανάκι μην χαλάσει το καϊμάκι του ...είναι τέχνη ο καλός καφές»  έλεγε.

και μοσχομύριζε το καφενείο καφέ φρεσκοψημμένο ... Ποιητής του καλού καφέ ο θείος μου ...άρα αλήθεια έλεγα και στον δάσκαλο ... και Ιωάννης και Πολέμης και ποιητής και θείος μου ...αμ πως

( μέρος από το κείμενο  που διάβασα αντί εισαγωγής στην παρουσίαση του βιβλίου μου Χωρίς Αιδώ μιάν αοιδό τον Απρίλη του 2016 )

Φάνυ Πολέμη

Liszt Hungarian Rhapsody No. 2 for Two PIanos - Αzy Gouziou - Neville Jason Fahy

Άζη Γουζίου - Μουσικός

 Η Άζη Γουζίου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε πιάνο με την Ζωή Αγελάστου στο Ωδείον Αθηνών όπου κι αποφοίτησε με Πτυχίο Πιάνου με Άριστα.
 Έχει διδάξει πιάνο στο Ωδείον Αθήναιον, στο Εθνικό Ωδείο και στο Ωδείο Τέχνης.
Έχει παρακολουθήσει ποικίλα σεμινάρια κι άρχισε την σταδιοδρομία της σαν δασκάλα πιάνου και θεωρίας στην Σχολή Κάμπιον (Campion School) το 1983 έχοντας ετοιμάσει μεγάλο αριθμό μαθητών με επιτυχία για τις εξετάσεις του ABRSM.
Έχει εμφανιστεί ως σολίστ με την “Ορχήστρα των Επιστημόνων”, έχει συμμετάσχει σε σχήματα μουσικής δωματίου, καθώς επίσης έχει ηχογραφήσει κομμάτια για το Γ΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ με τον αδελφό της τσελίστα Δημήτρη Γούζιο.
Η Άζη Γουζίου είναι επίσης πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νομικό Τμήμα.

Δύο κόκκινες γραμμές- Σύλια Χαδούλη

Δύο κόκκινες γραμμές έσκαψαν

τα μάτια σου πάνω στο σώμα μου

συμβολίζοντας λέξεις

Γεννήθηκε η άμμος της γης

για να ενώσει τα σώματα

Ζωγράφισε πάνω της ο έρωτας

το πρόσωπο μας

Και ήπιαμε από την κούπα μέλι

Σαν ήλθε η ομίχλη του ανέμου

ξέπλυνε με διάφανα δάκρυα

τις σιωπές που ζήσαμε

Κοιμήθηκε εκείνος στα όνειρα

που μου χάρισες

όταν σε κράτησα από το χέρι

Μου χάρισες τα αστέρια

που έκρυβες στην παλάμη σου

Ντύθηκα το μελένιο χρώμα

των ματιών σου

Βυθίστηκα στο βαθύ φιλί σου

 Σύλια Χαδούλη