Αποκλειστική συνέντευξη
στην Ευγενία Χαρώνη
Φάνυ Πολέμη: «Εδω στην Ελλάδα των μεγάλων ποιητών και των γραμμάτων που όπου και να ταξιδέψω με πληγώνει, εδώ θα μείνω να αγωνίζομαι και να ονειρεύομαι»
Μια συνέντευξη χείμαρρος. Μια γυναίκα που τα λέει έξω απο τα δόντια. Ηθοποιός, μουσικός, ποιήτρια. Και ποιός δεν θυμάται και δεν έχει αγαπήσει την Πάφ-Πούφ απο τη σειρά Πατατούφ, ή την φωνή του Νίλς Χόλγκερσον στη θρυλική σειρά κινουμένων σχεδίων; Δοσμένη κυριολεκτικά στην τέχνη, έχοντας στο ενεργητικό της συνεργασίες με μεγάλα ονόματα. Κυρίες και κύριοι η Φάνυ Πολέμη.
- Θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για τα παιδικά σου χρόνια. Μια ανάμνηση που χαράκτηκε ανεξίτηλα στο παιδικό σου μυαλό.
- H πρώτη εικόνα απο τα παιδικά μου χρόνια που μου έρχεται είναι ένας κίονας πεσμένος κι εγώ να είμαι παιδάκι 4 χρονών θα ήμουν 5; Εκεί γύρω και να λέω «ντέι ντέι …αλογάκι». Το πρώτο μου παιχνίδι στα αρχαία δίπλα στο σπίτι που γεννήθηκα στη Ακαδημία Πλάτωνος, ένα σπιτάκι με την μικρή αυλή, το πλυσταριό έξω και ένα γύρω πόρτες... εκεί απόκτησα και το πρώτο μου ποδήλατο ένα με τρία ροδάκια και καμάρωνα και έτρεχα πάνω κάτω την Τιμαίου.
- Πως ξεκίνησες την καριέρα σου στην τέχνη, και ποιο το ερέθισμα για να ασχοληθείς με αυτήν;
- Την τέχνη μου την ξεκίνησα σχεδόν από παιδί, λίγο μετά σαν γύρναγα από τα σινεμά, που με πηγαίνανε ο παππούς Αλέξανδρος κι η γιαγιά μου Φωτεινή και εγώ με φρέσκες τις εικόνες απο την προβολή της ταινίας, παρίστανα επακριβώς με το αόρατο σπαθί μου σε αναπαράσταση όλη την ξιφομαχία που έβλεπα πριν λίγο, στην ταινία με τους "τρείς σωματοφύλακες" κι έκανα όλο το σόου με τον ιππότη απέναντι μου, που εγώ ήμουν σίγουρη πως υπήρχε, τον έβλεπα και χράτς χρούτς άλματα, προσποιήσεις, επίθεση, όλα … επακριβώς… με αποκορύφωση την στιγμή που με πλήγωνε τα σπαθί του αόρατου εχθρού μου κι εγώ πληγωμένη και σε slow motion έπεφτα αιμόφυρτη στο πάτωμα της μικρής μας κουζίνας… έτσι κάπως θαρρώ ξεκίνησα να κάνω την πρώτη μου παράσταση με κοινό την οικογένεια μου που γελούσε και σαν έρχονταν συγγενείς και φίλοι με παρότρυναν «Ελα έλα Φωτεινούλα για δείξε στον θείο Νικήτα πως κανει ξιφομαχία ο Αρτανιάν στο σινεμά;» και δώστου εγώ, αν και αρκετά συνεσταλμένο εκ πρώτης όψεως παιδάκι να επαναλαμβάνω όλο το σόου για τον θείο. Ο ίδιος θείος Νικήτας ήταν που μου ‘μαθε και το χασάπικο και το ζεϊμπέκικο την ίδια εποχή…εκει πλέον έβαλα και δεύτερο νούμερο στις μινι παραστάσεις μου… τώρα έκανα και χορευτικά… στα γλέντια μας λοιπόν, που δεν θέλαμε και πολλά τότε για να γλεντήσουμε, μερικά κεφτεδάκια, (στην καλύτερη) και ντοματούλα, φέτα τυράκι και ρετσίνα και νααα!!! Για πότε το στρώναμε το γλέντι στο σπιτι μας… εκεί λοιπόν άρχισε η μαμά να ζητάει «άντε Φωτεινούλα θα μας χορέψεις και κανένα ζεϊμπέκικο;», δεν ήθελα ποτέ πολλά παρακάλια καθότι ήμουν ψωνάρα από μικρή εγώ… έπαιρνα την τραγιάσκα του παππού Αλέκου και απ’ την κουβαρίστρα πεταλούδα της γιαγιάς μου το εσωτερικό χαρτονάκι που έμοιαζε με τσιγαράκι, το έβαζα στο στόμα και ένα μαγκάκι σκέτο ένα χαμίνι μίνι με τραγιάσκα σαν μανιτάρι ένα πράμα εγώ, καθότι πάντα μικρόσωμη και αεικίνητη χόρευα το «Ειμαι αητός χωρίς φτερά» και με το που τελείωνα ερχόταν κι η αποθέωση από όλο το σόι… και να το χειροκρότημα … κάπως έτσι άρχισα τις παραστάσεις μου θυμάμαι… ένα παιχνίδι είναι το θέατρο, ένα ένστικτο να παίξεις, να υποκριθείς, να φτιάξεις ζωντανά μια ιστορία σου και να βάλεις και τους υπόλοιπους να δουν αυτό που έχεις στο μυαλό και να τους συνεπάρεις με τον τρόπο σου τον μοναδικό και να τους παρασύρεις να τους ταξιδεύεις και να σε κοιτούν, να τους μαγεύεις. Μαγεία είναι το θέατρο κι αν είσαι καλός και αληθινός και πειστικός, και πρωτότυπος, η επιβράβευση έρχεται με ένα χειροκρότημα. Αυτό είναι όλο… όλα τα άλλα είναι φιοριτούρες έντεχνες που τα ανακάλυψα μεγαλώνοντας.
- H πρώτη εικόνα απο τα παιδικά μου χρόνια που μου έρχεται είναι ένας κίονας πεσμένος κι εγώ να είμαι παιδάκι 4 χρονών θα ήμουν 5; Εκεί γύρω και να λέω «ντέι ντέι …αλογάκι». Το πρώτο μου παιχνίδι στα αρχαία δίπλα στο σπίτι που γεννήθηκα στη Ακαδημία Πλάτωνος, ένα σπιτάκι με την μικρή αυλή, το πλυσταριό έξω και ένα γύρω πόρτες... εκεί απόκτησα και το πρώτο μου ποδήλατο ένα με τρία ροδάκια και καμάρωνα και έτρεχα πάνω κάτω την Τιμαίου.
- Πως ξεκίνησες την καριέρα σου στην τέχνη, και ποιο το ερέθισμα για να ασχοληθείς με αυτήν;
- Την τέχνη μου την ξεκίνησα σχεδόν από παιδί, λίγο μετά σαν γύρναγα από τα σινεμά, που με πηγαίνανε ο παππούς Αλέξανδρος κι η γιαγιά μου Φωτεινή και εγώ με φρέσκες τις εικόνες απο την προβολή της ταινίας, παρίστανα επακριβώς με το αόρατο σπαθί μου σε αναπαράσταση όλη την ξιφομαχία που έβλεπα πριν λίγο, στην ταινία με τους "τρείς σωματοφύλακες" κι έκανα όλο το σόου με τον ιππότη απέναντι μου, που εγώ ήμουν σίγουρη πως υπήρχε, τον έβλεπα και χράτς χρούτς άλματα, προσποιήσεις, επίθεση, όλα … επακριβώς… με αποκορύφωση την στιγμή που με πλήγωνε τα σπαθί του αόρατου εχθρού μου κι εγώ πληγωμένη και σε slow motion έπεφτα αιμόφυρτη στο πάτωμα της μικρής μας κουζίνας… έτσι κάπως θαρρώ ξεκίνησα να κάνω την πρώτη μου παράσταση με κοινό την οικογένεια μου που γελούσε και σαν έρχονταν συγγενείς και φίλοι με παρότρυναν «Ελα έλα Φωτεινούλα για δείξε στον θείο Νικήτα πως κανει ξιφομαχία ο Αρτανιάν στο σινεμά;» και δώστου εγώ, αν και αρκετά συνεσταλμένο εκ πρώτης όψεως παιδάκι να επαναλαμβάνω όλο το σόου για τον θείο. Ο ίδιος θείος Νικήτας ήταν που μου ‘μαθε και το χασάπικο και το ζεϊμπέκικο την ίδια εποχή…εκει πλέον έβαλα και δεύτερο νούμερο στις μινι παραστάσεις μου… τώρα έκανα και χορευτικά… στα γλέντια μας λοιπόν, που δεν θέλαμε και πολλά τότε για να γλεντήσουμε, μερικά κεφτεδάκια, (στην καλύτερη) και ντοματούλα, φέτα τυράκι και ρετσίνα και νααα!!! Για πότε το στρώναμε το γλέντι στο σπιτι μας… εκεί λοιπόν άρχισε η μαμά να ζητάει «άντε Φωτεινούλα θα μας χορέψεις και κανένα ζεϊμπέκικο;», δεν ήθελα ποτέ πολλά παρακάλια καθότι ήμουν ψωνάρα από μικρή εγώ… έπαιρνα την τραγιάσκα του παππού Αλέκου και απ’ την κουβαρίστρα πεταλούδα της γιαγιάς μου το εσωτερικό χαρτονάκι που έμοιαζε με τσιγαράκι, το έβαζα στο στόμα και ένα μαγκάκι σκέτο ένα χαμίνι μίνι με τραγιάσκα σαν μανιτάρι ένα πράμα εγώ, καθότι πάντα μικρόσωμη και αεικίνητη χόρευα το «Ειμαι αητός χωρίς φτερά» και με το που τελείωνα ερχόταν κι η αποθέωση από όλο το σόι… και να το χειροκρότημα … κάπως έτσι άρχισα τις παραστάσεις μου θυμάμαι… ένα παιχνίδι είναι το θέατρο, ένα ένστικτο να παίξεις, να υποκριθείς, να φτιάξεις ζωντανά μια ιστορία σου και να βάλεις και τους υπόλοιπους να δουν αυτό που έχεις στο μυαλό και να τους συνεπάρεις με τον τρόπο σου τον μοναδικό και να τους παρασύρεις να τους ταξιδεύεις και να σε κοιτούν, να τους μαγεύεις. Μαγεία είναι το θέατρο κι αν είσαι καλός και αληθινός και πειστικός, και πρωτότυπος, η επιβράβευση έρχεται με ένα χειροκρότημα. Αυτό είναι όλο… όλα τα άλλα είναι φιοριτούρες έντεχνες που τα ανακάλυψα μεγαλώνοντας.
- Υπάρχει κάποια συνεργασία ή εμπειρία που τη θυμάσαι με πολύ αγάπη;
-Τι θυμάμαι με αγάπη λοιπόν… Πολλά θυμάμαι κι όλα με αγάπη… τα πρώτα μου φώτα της ράμπας… επιδείξεις μπαλέτου στο Rex με την σχολή Δέσποινας Γρηγοριάδου. Η πρώτη παράσταση... με μακιγιάζ κουστούμια, προβολείς, κοινό αληθινό... .αποσπάσματα απο την «Λίμνη των Κύκνων» και το πρώτο μπαμπακάκι στα πόδια που μάτωσαν από τις πουέντ… εκεί κατάλαβα πως θέλει ιδρώτα και αίμα για να κατακτήσεις την σκηνή και πολύ επίπονη δουλειά και πρόβες πρόβες πολλές και γνώσεις. Θυμάμαι λίγο αργότερα στο σχολείο πια, στην Αμερική στο Λος Άντζελες, σε μια άλλη τεχνική χορού που έσπαγε τις κλασσικές δομές του κλασσικού μπαλέτου…μέσα από τον εκφραστικό χορό της Μάρθα Γκράχαμ και θυμάμαι πως η έκφραση του κορμιού μου έγινε πλατιά σαν την θάλασσα… άπλωσε η κίνηση, άρχισε το υποσυνείδητο να ξεμυτίζει και να παίρνει σάρκα και οστά στο κορμί μου… η έκφραση να γίνεται πιο μοντέρνα πιο λειτουργικά οργανική. Θυμάμαι πως από το χορό άρχισα μετά να φλερτάρω την δραματική τέχνη μια κι ο λόγος, η έκφραση της γραφής και του λόγου, άρχισαν να με παρασύρουν στην πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης που είναι το Θέατρο και έτσι πήγα δραματική σχολή... Κι εκει όλα παίρνουν τον δρόμο τους πια… Θυμάμαι που είχα φύγει απ το πατρικό μου, τα χρόνια των σπουδών μου στην δραματική σχολή και ζούσα στην Ν. Σμύρνη, για να είμαι κοντά στη σχολή… Αυτό ήταν η πρόφαση, η ουσία ήταν πως ήθελα να γευτώ την φοιτητική μου ζωή και την ελευθερία με ότι συνεπάγεται αυτό βέβαια… το χαρτζιλίκι λίγο και δεν έφτανε κι έτσι μετά την σχολή, για να κάνω κανένα μεροκάματο δούλευα στις τότε μπουάτ ... Στην αρχή θυμάμαι στην Λήδρα στην Πλάκα, που τραγούδαγε ο Πάνος Τζαβέλας κι εγώ χειριζόμουν τα φώτα της σκηνής, για κανένα έξτρα…και μετά στον Πειραιά, στην μπουάτ Εφταλού, να κάνω παντομίμες … Και τι άλλο σκαρφίστηκα για να πληρώσω νοίκι. Πηγα το λοιπόν κι εγώ να συμμετέχω στο «Να η ευκαιρία» με την περιβόητη παντομίμα του αγαπημένου μου Σαρλώ και όντως εκεί κερδίζω το πρώτο βραβείο και να παίρνω ένα, για την εποχή εκείνη, διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, που μου έδωσε την δυνατότητα να καλύψω τα ενοίκια περίπου ενός χρόνου… Μετά θυμάμαι και τον δάσκαλο Πέλο Κατσέλη, να θέλει να με αποβάλει από την σχολή, γιατί συμμετείχα σε τηλεοπτικό διαγωνισμό, που το απαγόρευε η σχολή λέγοντας… «Σε ειδα … μπορεί να είχες επιτυχία να ήσουν άριστη …αλλά ποιοι είναι αυτοί της επιτροπής που θα κρίνουν έναν δικό μου μαθητή, εεεε ποιοι;» καθότι ήταν βέβηλο, μετά τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη και τις παραλογές που μας δίδασκε και τον Σαίξπηρ, να πάω σαν μαθήτρια του που ήμουν, να λάβω μέρος σε ένα τηλεοπτικό διαγωνισμό…και δεν είχε αδικο τώρα που το σκέφτομαι... αλλά τότε ευτυχώς στην συνέλευση των καθηγητών που έγινε στην σχολή, με στήριξαν οι καθηγητές μου δια τον πρότερο "έντιμον βίον μου ως μαθήτρια" θυμάμαι… Αρίστευσα λίγους μήνες μετά στις διπλωματικές εξετάσεις στην σχολή και έτσι επιβεβαίωσα την στήριξη των υπολοίπων καθηγητών μου η πρώτη μου επιβράβευση. Μετα θυμάμαι… μπήκα στους επαγγελματίες, κι ήρθαν κι οι ροκ νύχτες στο καφωδείο «Αχ Μαρία», με όλη την πρωτοπορία της εποχής Παπακωνσταντίνου, Ζουγανέλη, Μπουλά κι εγώ να συμμετέχω με παντομίμες και τραγούδια και θεατρικά σκετσάκια και ο ρυθμός των Εξαρχείων… ένα γύρω στην πλατεία κι ένιωθες πως και μετά την σκηνή, που τέλειωναν οι ασφυκτικά γεμάτες παραστάσεις μας, η ίδια πάλλουσα ατμόσφαιρα η ίδια μποέμικη και διανοουμενίστικη αναζήτηση, ήταν ένα γύρω στην πλατεία, στα μαγαζιά, στις συζητήσεις, στις πρωτοποριακές σκηνές και παραστάσεις και στα πηγαδάκια των μεταμεσονύκτιων συζητήσεων με παρέες ηθοποιών, συγγραφέων, δημοσιογράφων, ανθρώπων που ριγούσαν για το νέο, το καινούργιο, με την επανάσταση να κλείνει πονηρά το μάτι. Ήταν τότε τόσο αγνές ακόμη οι αναζητήσεις μας. Και Σιδηρόπουλος και Άσιμος και ρόκ σκηνές. Θυμάμαι παραστάσεις με λαμπρές συνεργασίες και θεατράνθρωπους: Δημήτρη Ποταμίτη, Μίνω Βολανάκη, Λεωνίδα Τριβιζά ,Θύμιο Καρακατσάνη, Αντρέα Βουτσινά, και πολλούς άλλους λαμπρούς και σημαντικούς… ρούφηξα γνώσεις και εμπειρίες. Και μετά θυμάμαι στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ κάναμε το «Μαγικό Κουτί» για τα παιδιά. Όμορφος παιδικός κόσμος να γεννιέται με ταξίδια μαγικά στην φαντασία των παιδιών. Και μετά η εκπαιδευτική σειρά, που μάθαινε μουσική στα παιδιά το "Φα σολ λα", στην ΕΡΤ.
- Πως νιώθεις για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, πιστεύεις ότι έχει χαθεί η αληθινή έννοια της τέχνης. Μήπως λείπει το μεράκι και η σεμνότητα των άλλων εποχών;
- Όμορφα ήταν εκείνα τα χρόνια της τέχνης γενικότερα, ακόμη και της τηλεόρασης, υπήρχε σεβασμός, τα σενάρια στήριζαν την ευαίσθητη, ρομαντική, αν θέλεις, πλευρά του θεάματος για παιδιά… είχαν ποιότητα τα κείμενα, η άποψη του σκηνοθέτη όλα, η μουσική, οι ερμηνείες μαγικά όλα τότε ναι, αλλά όχι δεν πιστεύω πως σήμερα λείπει το μεράκι κι είναι αρκετοί που διαθέτουν ακόμη σεμνότητα, ασχέτως αν είναι καταχωνιασμένοι, απλά η κατάθλιψη της κρίσης τα έχει μαραζώσει όλα …Θα βγουμε όμως απ’ το τούνελ… Είμαι φύση - θέση αισιόδοξη δεν ξέρω πως, αν δεν πάρουμε τα ηνία στα χέρια μας και δεν αφυπνιστούμε σαν λαός… αλλά δεν μπορεί κάτι καινουργιο θα γεννηθεί οσονούπω.
- Τα αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια, όταν ήμουν μικρή ήταν το "Θαυμαστό ταξίδι του Νίλς Χόλγκερσον" και η "Κάντυ-Κάντυ". Φαντάσου λοιπόν την έκπληξη μου, όταν ανακάλυψα ότι ήσουν η φωνή του Νιλς αλλά και του Νηλ Ράγκαν της Κάντυ. Μπορείς να μου περιγράψεις λίγο τη συνεργασία,αλλά και τα συναισθήματα που ένιωθες όταν χρωμάτιζες υπέροχα με τη φωνή σου τις λατρεμένες αυτές σειρές;
- Οι μεταγλωττίσεις και Κάντυ και τα παραμύθια του Αντερσεν και τα μαγικά ταξίδια του μικρούλη Νιλς Χολγκερσον …τα έζησα δανείζοντας την φωνή μου στους μικρούς ήρωες που ενσάρκωνα στην ελληνική έκδοση της ελληνικής τηλεόρασης, μαγεύτηκα, έκλαιγα στο τελευταίο επεισόδιο του Νιλς, θυμάμαι που αποχαιρετούσε το κοπάδι τις αγριόχηνες και την αγαπημένη τους αρχηγό του κοπαδιού Ακκα … κλάμα και στοπ… και φτου απ την αρχή… ειχα ταυτιστεί μετά τόσα επεισόδια και ήταν, όντως, πολύ ευαίσθητη σειρά με όμορφα μηνύματα για το παιδί…
- Επίσης ήσουν η Πάφ-Πούφ στην αγαπημένη σειρά "Πατατούφ", όπου υποδυόσουν ένα θηλυκό Τσάρλι Τσάπλιν, μια σειρά πρωτοποριακή ένα παιδικό μιούζικαλ, που αγαπήθηκε απο πολλούς. Πιστεύεις οτι ο κόσμος στρέφεται σε πιο νοσταλγικές εποχές;
- Το παιδικό μιούζικαλ «Πατατούφ» στην ΕΡΤ2 ήταν ένας όμορφος παιδικός κόσμος, με ταξίδια μαγικά στην φαντασία των παιδιών. «Πατατούφ θα πει παιχνίδι μαγικό στην φαντασία, Πατατούφ θα πει παιχνίδι κολοτούμπες φασαρία…» κι εκει ήμουν η Παφ Πουφ αυτό το αεικίνητο, δραστήριο κορίτσι με το μπαστουνάκι, το καπελάκι και τα κόκκινα μαγουλάκια που άγγιξε για πάνω από δύο χρόνια τις καρδιές των παιδιών με τον δυναμισμό της, το χιούμορ, τα χορευτικά της που εγώ μόνη μου χορογραφούσα σημειωτέον μια και εκτελούσα και χρέη χορογράφου.. όμορφες εκπομπές, όμορφες εποχές με σεβασμό στο κοινό και ειδικά στα παιδιά … Παρ’ όλα αυτά, αν με ρωτάς αν νοσταλγώ την εποχή …ε, ναι, λογικό να την νοσταλγώ, σε μια εποχή, σαν την σημερινή, τόσο στείρα μέσα στην κρίση την οικονομική στην Ελλάδα, που τα μαραζώνει όλα. Παρόλα αυτά, νομίζω, μέσα από το καινούργιο θα βγεί νόημα πάλι και ουσία, όχι πίσω μόνο μπροστά ,πάντα μπροστά πρέπει να προχωράει κανείς.
- Πιστεύεις οτι το ίντερνετ βοηθάει παλιούς και νέους καλλιτέχνες, η τηλεόραση είναι κάτι ξεπερασμένο πια;
- Κι εκεί έρχεται ο νέος κόσμος του internet να καλύψει το κενό της σκηνής κι έτσι να βγάζω να παρουσιάζω νέες δουλειές μου... μικρά βήματα νέες συνεργασίες, ελεύθερη σκηνή παρουσίας στο youtube και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δωρεάν κίνηση υλικού από τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις, σε μια εποχή που το χρήμα γίνεται δυσεύρετο, αλλά η ανάγκη δημιουργίας μου δεν στερεύει και μετά είναι η αγάπη μου η ποίηση και τα νέα μου projects, όπως η «Περισπωμένη της απουσίας σου», ποίηση δική μου, με τους ήχους ηλεκτρονικής μουσικής από τον συνεργάτη μου Χάρη Δημητρίου Fading Soul… H ποίηση και η ελληνική γλώσσα συναντά τους ρυθμούς της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής. Ο λόγος, ο ρυθμός του, η δόνηση των φωνηέντων και των συμφώνων, η παρέμβαση μέσα από φίλτρα και ηλεκτρονικές επεξεργασίες, σε ένα αποτέλεσμα μουσικής και ήχων με το πάντρεμα των συναισθημάτων. Kάπου εκει θα μας βρείτε σε κάποια σκηνή της Αθήνας, να την παρουσιάζουμε… ποιήματα που έγραψα την τελευταία δεκαετία της ζωής μου επι σκηνής με ήχους deep house και electronica…
- Θα ήθελα να σε ρωτήσω, μιας και υπηρετείς πολλά κομμάτια της τέχνης, ποιό είναι το πιο αγαπημένο σου. Αν σου ζητούσα να βάλεις σε μια σειρά τη μουσική, την ηθοποιία, την ποίηση;
- Δεν θέλω να διαλέξω μεταξύ θεάτρου, μουσικής, ποίησης και χορού, ή της κίνησης γενικότερα του σώματος, γιατί τα αγαπάω εξ ίσου, μια και πιστεύω πως όλα αυτά συμπληρώνουν τον καλλιτέχνη έτσι τουλάχιστον όπως εγώ οραματίστηκα και προσπαθώ να την υπηρετώ με την εκφρασή μου…
 |
Ο ρόλος της γυναίκας, όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι, αλλά και το κοινωνικό θεωρείς πως έχει αλλάξει;
- Η θέση της γυναίκας γενικότερα ήταν και παραμένη υποβιβασμένη, σε σχέση με τους άντρες. Έχουν γίνει μέν πολλά βήματα… η γυναίκα, με την εργασία της και με χρόνων αγώνες, έχει πάρει την θέση κατά πολύ που της αξίζει, σαν ισότιμο μέλος της κοινωνίας, μέχρι που, χαριτολογώντας, μπορώ να πω, πως χειρότερα αφεντικά από τις γυναίκες δεν έχω γνωρίσει… η γυναίκα αφεντικό γίνεται λίγο bitch για να επικρατήσει σε ένα πλήρως ανδροκρατούμενο σύστημα… αλλά για σκέψου αν εχεις αλλους 10 μαντραχαλάδες να εποφθαλμιούν και να ξερογλείφονται την θέση σου, σαφώς και θα γίνεις «σκύλα» για να την κρατήσεις… δεν το επικροτώ, δεν μπορώ εγώ να το κάνω, αλλά το καταλαβαίνω… Απ’ την άλλη, παιδιά δικά μου δεν έκανα, αν και λατρεύω όλα τα παιδιά του κόσμου. Δεν πιστεύω πως ο ρόλος της γυναίκας είναι μόνο να γίνει μάνα… δεν έχουμε όλες αυτή την ικανότητα ή αν θέλεις ή είναι θέμα επιλογής. Αλλά θαυμάζω τις μανούλες, που με περίσσιο κόπο και βάσανο και στοργή, μεγαλώνουν παιδιά στην Ελλάδα… σε μια Ελλαδα που τρώει τα παιδιά της για breakfast… και θαυμάζω την γυναίκα όσο τίποτε… η γυναίκα είναι μαγευτικό πλασμα… έχει δύναμη μοναδική και καρδιά σαν θάλασσα και μυαλό ζηλευτό…. Θυμάμαι τον κύριο Μπάρκουλη, σαν είχαμε κάποτε δουλέψει μαζί που με αποκαλούσε «φιλαράκο» κι αυτό γιατί ήμουν πάντα ντόμπρα, έλεγα τα πράγματα με το όνομά τους, αν και πολύ νέα τότε δεν φοβόμουν να πω την γνώμη μου, κι ας το πλήρωσα αυτό, δεν είχα τον κλασσικό τύπο, της γατούλας, της ναζιάρας γυναίκας, προκειμένου να κερδίσω αυτό που ήθελα με γυναικείο τρόπο, λίγο γλείψιμο, λίγο χάδι στα αυτιά, λίγη διπλωματία, ούτε γκόμενο σκηνοθέτη έπιασα, ούτε ανήκα σε καμιά οικογένεια από τζάκι και ακριβά σαλόνια για να με αγκαλιάσει το «σύστημα». Ένα εργατάκι της σκηνής ήμουν και θα είμαι… ουτε σε κόμματα ανήκα να φάω στο μοίρασμα της πίτας και να με διορίσουν στο Εθνικό θέατρο ή να με πάρει στην Χ κλίκα ο Χ παραγωγός, ότι έκανα το έκανα με τον δύσκολο τρόπο και με το όποιο ταλέντο μου… και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, γεύτηκα το όμορφο γλέντι, τον έρωτα την περιπέτεια στην προσωπική μου ζωή, νιώθω χορτασμένη από αγάπη, αν και πολλάκις προδωμένη… αλλα c’est la vie… και δεν μάσησα σαν δεν έβρισκα δουλειά στην τέχνη και τηλεφωνήτρια έγινα και πωλήτρια και δεν έγλυψα, ούτε πήγα να παρακαλέσω για δουλειά κανέναν, από αυτούς που ούτε καν εκτιμούσα άλλωστε… έτσι έμαθα καλώς ή κακώς…
- Η τελευταία ερώτηση δεν είναι ακριβώς ερώτηση, μιας και είναι ελεύθερη για να εκφράσεις κάτι που θέλεις πολύ να πείς.
-Ζούσα τις μέρες με την τέχνη και τις νύχτες ερωτευόμουν, ονειρευόμουν τα όμορφα που φανταζόμουν πως θα ακολουθήσουν. Αντ’ αυτού, τα χρόνια που ήρθαν, ήταν μια σκέτη απογοήτευση και πάνε οι δόξες και πάνε οι τόσο επαναστατικές φαμφάρες μιας δεκαετίας που ζήσαμε, για να πληρώνουμε μια ζωή τα σπασμένα της μετά … η δεκαετία που προέβαλε και ανάστησε την ελευθερία του λόγου και της άνετης ζωής ,και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, και του εύκολου κέρδους και του πλαστικού χρήματος οι δεκαετίες των ‘80- ‘90 και να οι μίζες στα πάντα ... και σαφώς και στην τέχνη,ο γνωστός του γνωστού, που έμπαινε από το παράθυρο, γιατί τον στήριζε το τάδε κόμμα, πράσινος, γαλάζιος ή ροζ κ αι στήριζε τα «δικά του παιδιά» και που έδινε την μίζα σε αυτούς που τους ψήφιζε και άρα θα έπαιρνε και το μεγάλο κομμάτι, είτε της πίτας, είτε των ρόλων, είτε των κρατικών επιδοτήσεων, κι εκεί το όνειρο του παιχνιδιού του θεάτρου μου αρχίζει και κατεβάζει ριντό …γίνεται μοναχικό… αλλά ποτέ, μα ποτέ, ανύπαρκτο κλείνομαι και ετοιμάζω νέες μορφές έκφρασης μου… και μετά ραδιόφωνα και εκπομπές και μουσικές και ΔΙΑΥΛΟΣ 10 και εκπομπές όπως «don’t worry be ..Fany» και «δίσκος είναι και γυρίζει» και όμορφες στιγμές στα fm… και μετα ήταν οι μουσικές παρουσίες της δουλειάς μου. Στην μουσική πάντα μου άρεσε να γρατζουνάω την κιθάρα μου και να φτιάχνω ιστορίες με νότες, και να το Fanorama με ένα σύνολο παρουσίασης όλου του υλικού των τραγουδιών που έχω γράψει και μετά ήρθε το « Από το Ροκ στο ρεμπέτικο» με Δέσποινα Γλέζου … Γνωστή ευρέος δεν έγινα ποτέ …ίσως κι ελάχιστοι να με γνωρίζουν ή να έχουν ακουστά το όνομα μου … δεν είχα χρόνο για χαζοδημόσιες σχέσεις, δεν το χα ρε αδερφέ, τι να κάνω; … Είμαι, μπορώ να εξομολογηθώ, ιδιόμορφα μοναχική αν και επικοινωνιακή όπως λένε, με πηγαίο χιούμορ πάντα, όμως στόχος μου ήταν και θα είναι να «παίζω» και να ανακαλύπτω καινούργιους τρόπους έκφρασης … αυτό ήταν και θα είναι ο στόχος της ζωής μου… ένα παιχνίδι με χρώματα πολλά, με μουσικές μαγικές και με αστραφτερά κουστούμια και μουσικές ταξιδιάρικες, όπου η αγάπη, το συναίσθημα και η μαγεία κάνουν την καρδιά να φτερουγίζει και έτσι να ίπταμαι λίγο πάνω από την γη… να πετάω στα σύννεφα !!! Σε μια σκηνή για το γινάτι, κλαίω, γελώ, κλείνω το μάτι, βάζω στο πρόσωπο ψιμύθια, γλυκά σου λέω παραμύθια. Η Τέχνη είναι πλατιά, η τέχνη έχει δρόμους να διανύσει, να εξερευνήσει, πολλές αποχρώσεις πρέπει ν’ έχεις για να προσθέσεις στη παλέτα την ζωντανή στα χέρια σου… να είσαι τολμηρός…να γεύεσαι το όνειρο όπου μπορείς, όπου σου κάνει αυτό το μαγικό κλικ, να ξεκλειδώνεις τις σκέψεις σου, τα θέλω σου να τολμάς να τα κάνεις πράξη … να βουτάς και να γεύεσαι… αλλά μην ξεχνάς ποτέ, πως μόνο, η αλήθεια σου επιβραβεύεται… το ατόφιο της ψυχής σου θα λάμψει….και εκεί είναι το φως !!! Και ένα γύρω μας τα όνειρα, μιας Ελλάδας εν κρίση, να "άδει" τα φτερουγίσματα της ψυχής, που θέλει να ζήσει και να επιβιώσει από τα δεινά της, να γευτεί ξανά με αξιοπρέπεια το αύριο της, την νεολαία της που πνίγεται, και βουλιάζει, πνίγει τα όνειρα της ή στην καλύτερη ξενιτεύεται, και τους μετανάστες της, μέσα και έξω από τα σύνορα της, να ασφυκτιούν από το ξεπούλημα, κάθε δίκαιου κάθε αξιοπρεπούς τίμιου ανθρώπου, με ταλέντα και γνώσεις και όνειρα… μια Ελλάδα που αυτοκτονεί…που μεταναστεύει η νεολαία της …που άνθρωποι τίμιοι που δούλεψαν και πρόσφεραν γύρω τους μια ζωή, να σιτίζονται πια από τα σκουπίδια, μιας οικογένειας της Ευρώπης και που μας πετάει εξω από την παράγκα σαν αποπαίδια της …ένα σύστημα, που μόνο ανθρωποκεντρικό δεν είναι και μας εξευτελίζει καθημερινά… «φαντασίωση σε στύσεις άγουρων μεταναστών … πουλί αποδημητικό που λαχταρά τον νόστο στο πέταγμα του « ( Περισπωμένη της απουσίας σου …)». Εδώ, σε αυτή την Ελλάδα, παίζω ακόμη, κάθε μου ξιφομαχία με τους δράκους τους φανταστικούς και υπαρκτούς και το φινάλε ας το δείξει στο παραμυθάκι της ζωής μας, ποιος τελικά θα ζήσει καλά και ποιος καλύτερα… εδώ στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της ... εδώ στην Ελλάδα των μεγάλων ποιητών και των γραμμάτων, που όπου και να ταξιδέψω με πληγώνει... αλλά εδώ θα μείνω να αγωνίζομαι και να ονειρεύομαι, πως θα ξαναγίνει η χώρα που αγαπάει και συντρέχει τα παιδιά της, που δεν θα αναγκαζόμαστε, καλλιτέχνες και επιστήμονες με αξία και ταλέντα και γνώσεις να γινόμαστε, γκαρσόνια, μπάρμαν, αχθοφόροι, ταξιζήδες με πτυχία για να επιβιώσουμε. Θα ήθελα να αναγνωρίζονται, αξιοκρατικά, ο κόπος και οι εργατοώρες που φάγανε παιδιά για να σπουδάσουν να γίνουν μορφωμένοι άνθρωποι και τον κόπο των γονιών τους, να τους σπουδάσουν και να μην τους βλέπω σήμερα ανθρώπους με ιδανικά και αξίες, να περιμένουν στις ουρές των ανέργων, απογοητευμένους και αδειασμένους να καρτερούν να έρθει το καλύτερο αύριο, σε μια Ελλάδα ξεπουλημένων λαμογιών , μιζοαναθρεμένων, αυτών που μας πρόδωσαν και μας παρέδωσαν σε μια Ευρώπη να ξεφτιλίσει την αξιοπρέπεια μας …λυπάμαι αφόρητα για αυτό που ζούμε, ένας λαός τόσο περήφανος, που κάποτε έδωσε τα φώτα σε μια ολόκληρη ανθρωπότητα, να είμαστε σαν τον φτωχό συγγενή αυτής της γηραιάς ηπείρου και μυαλό να μην βάζουμε αν κι η Ιστορία επαναλαμβάνεται κατά γράμμα … αυτά…
Πηγή : http://e-orfeas.gr/
