Ξεριζωμένοι άνθρωποι

Ξεριζωμένοι άνθρωποι,
και μια νύχτα που μετουσιώνει το όνειρο σε εφιάλτη
Κρύβει το δάκρυ αυτός που η ζωή τον καταδίκασε
να τρέχει ,
αυτός που δεν έχει πατρίδα γίνεται φονιάς
της ίδιας του της ελπίδας για ζωή ,
αφού η κάθε γη τον διώχνει ,
ο θάνατος καραδοκεί το θύμα του
ψυχή για να θρέψει .

Σκίζει ένα κομμάτι ύφασμα να ντύσει ένα μωρό
που τα μάτια του δεν γνώρισαν πατρίδα ,
που το στόμα του δεν ήπιε γάλα γλυκό ,
που το κλάμα του δεν έχει την δύναμη «μάνα» να φωνάξει,
της μάνας το βυζί το τρύπησε μια σφαίρα ,
δεν βγάζει  γάλα,
μόνο αίμα   κόκκινο , το μόνο χρώμα σε τόσο γκρίζο .
Κι όλοι εμείς φοβόμαστε τον ξένο πόνο,
 μια κι η δικός μας πόνος υπερτερεί  της συμπόνοιας
 ακόμη και της απλής  ανοχής  ,
 διογκώνεται  , βρυχάται και σκιάζεται την ίδια την σκιά του.
και χώνει θρασύδειλα πισώπλατα μια μαχαιριά …
επιβίωσης αναθυμίαση .
Ανάσα μην πάρεις… δηλητήριο είναι

Φούντωσε σαν αναρριχητικό  φυτό το μίσος  να μας πνίξει ,

Ο δικός μας πόνος εξουδετέρωσε  κάθε συναίσθημα φιλευσπλαχνίας ,
γιατί όποιος δεν έχει μάτια τον ήλιο για να δει  να ανατέλλει,
ακρωτηριάζει την συμπόνια του για να θρέψει το υπέρογκο Εγώ του
και ξεριζώνει την καρδιά του! Τρόπαιο την κάνει!
Ένας ο στόχος :
άσπλαχνους μας θένε ,
για   βρικόλακες  μας προγραμματίζουν ,
τυλιγμένοι με σημαίες   να τσικνίζουμε   σφαχτάρια ,
σ ένα πανεθνικό  μπαρμπικιου,
σ ένα ολέθριο πανηγυρτζίδικο ενταφιασμό
της ανθρωπιάς μας .

Τα κεφάλια κάτω και το βλέμμα στην γη
 και η υπόληψη χαμηλότερα.

ΟΙ ξένοι απάτριδες θα παραμένουν και εκτοπισμένοι  
κι εμείς άκαρδοι ευπατρίδες με κατεβασμένα βρακιά
θα λιθοβολούμε τον πολιτισμό μας.

Φάνυ Πολέμη