Οκτώβρη, στα χαλάλισα. Ζωή Δικταίου

φωτογραφία της Χαρούλας Βερίγου

Οκτώβρη, στα χαλάλισα.

Σύννεφο κι όνειρο

στην ομίχλη, σαν χτες,

μια τσιγγάνα καρδιά,

στο αλάτι της γης,

πάλι απόψε

ένα δάκρυ θα στάξει.

Στο παλιό το παράπονο,

από φόβο, η ψυχή,

θα γυρίσει ξανά,

τα σεντόνια

και τ’ άστρα ν’ αλλάξει.

Αύριο, στη σκέψη,

πριν κι αυτή λιγοστέψει,

για έναν ψεύτη θεό.

Δυνατά τα αδύνατα,

συνηθίζεις να λες.

Με ξοδεύεις και κλαις

για μια λέξη,

που, ποιός θα πιστέψει…

Με φθινοπωρινές  βροχές

και στο ξημέρωμα φωνές,

κεντώ το χρόνο,

μα οι ώρες έχουν σβήσει.

Άγριες, αλύτρωτες ψυχές

γυρνούν τις νύχτες, μοναχές

και μού ζητούν

καινούριο, αγάπης

παραμύθι να ξυπνήσει.

Του καιρού μαχαιριά,

του αγγέλου αγκαλιά,

μεθυσμένος ο ήλιος

στο βλέμμα παλιώνει.

Κι όσα θέλεις να πεις,

θα τα πάρει η βροχή.

Στης ψυχής τις ρωγμές

σβήνουν χίλιες στιγμές

και μ’ αφήνουν

στα δάχτυλα σκόνη.

Κάστρα και όνειρα, του νου

στα πέρατα του ουρανού.

Ο έρωτας, άλλη φωλιά,

με ξένο ρούχο χτίζει.

Λόγια που γίνανε πουλιά

φύλλα του Οκτώβρη

και φιλιά.

Σ’ αυτή τη μάχη,

λέει η καρδιά,

κανένας δεν κερδίζει.

 Μάτια ,της μνήμης φυλακτό
στης λήθης το ποτάμι,

τρυγήσανε οι μέλισσες,
της νιότης τ’ άγιο φως.
Φθινόπωρο,

μα, όταν θα ’ρθεις

το παγωμένο τζάμι

θα γράφει…

δεν με θέλησες.

Κι η Μοίρα η τελάλισσα,

Οκτώβρη, στα χαλάλισα.

Αύριο…  εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή  Δικταίου

Ηράκλειο, οδός 25^ης Αυγούστου ή αλλιώς, οδός Πλάνης

Φθινόπωρο 2003

Και εκεί…

μαζί περπατήσαμε



~~~~~~~~~~~~~~~
~δυό λόγια απ την ίδια για την ζωή της και τα βιβλία της :

Γεννήθηκα στην Κρήτη. Οι ρίζες μου είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν όταν ήμουν  παιδί. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω και εργάζομαι στην Κέρκυρα. Μένω σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είμαι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή μου δύο παιδιά. Καταθέτω την ευγνωμοσύνη μου στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ.

Πιστεύω στην αγάπη. Συνηθίζω να κλείνω τα μάτια και να ταξιδεύω. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Μου αρέσει η βροχή. Προτιμώ τη μωβ ομπρέλα, μα έχω πάντα και μια κόκκινη, για να  μπορώ να πληγώνω τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.

Με πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέμαι πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο…».

Βιβλία

Μια κούρσα για τη Χαριγένεια,  μυθιστόρημα, εκδόσεις Φίλντισι.

Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, μυθιστόρημα, εκδόσεις Φίλντισι.

Ιστορίες για φεγγάρια, παιδική λογοτεχνία, εκδόσεις Έψιλον.
Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου. Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου, Νίκο Ανδρουλάκη και Γιώργη Κοντογιάννη.

Γ