Φοράω τις παιδικές μου μπαλαρίνες
και ισορροπώ πάνω στα διαζώματα της Εθνικής Οδού.
Ξυράφι είναι,
η δοκός μπροστά τους περίπατος.
Δεξιά κι αριστερά
εναπομείναντα στοιχεία
άγριων συγκρούσεων.
Κομμάτια από ζάντες,
λάστιχα και σκοτωμένα ζώα.
Κάτι χωρισμένα γάντια τα μάζεψαν.
Το μικρό γατί, όχι.
Κάνα δυο βδομάδες σαπίζει στην κάθοδο.
Σήμερα το κοίταξα.
Συνήθισα φαίνεται.
Χέρια σε έκταση,
πόδια πάνω στη λάμα,
καλά τα πάω.
Ελπίζω να μη με πατήσω
σε κάποια ανισόρροπη στιγμή.
Ναι, μπαμπά
(γιατί σε φωνάζω έτσι;)
τρέχω πολύ,
κι ας σου χάρισα κάποτε ένα
μπαμπά μη τρέχεις.
Είμαι η εξελιγμένη διαλυμένη εκδοχή σου.
Θα επιμείνω στο εξελιγμένη.
Ναι το πείσμα μου.
Θα πιάσω αυτή την θεσπέσια λαμπερή μέρα.
Θα χρησιμοποιήσω τη λάμα
για κάθε είδους αποκοπές.
Μετά θα μαζέψω και θάψω τα πεθαμένα ζώα.
Ναι την αγάπη μου.
Πάνω τους δεν θα φυτέψω.
Θα φυτρώσουν
μόνα τους
χρώματα
ιώδη.
Αναστασία Βηθλεέμ Ζουγγού
 |
| φωτρογραφία αρχείου Φάνυ Πολέμη |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου